In mei 2006 was ik 2 weken in New York met een verblijfssubsidie van de Mondriaanstichting om te werken aan een portretserie over de russische enclave in Brooklyn die "Little Odessa" wordt genoemd.

Toen ik een vriendin bezocht in 2004 die van Manhattan naar Brighton Beach was verhuisd was de verrassing toen ik uit de subway stapte totaal. Overal winkels met cyrillische opschriften en overal mensen die zo leken wegelopen uit een roman van Isaac Babel..Ik besloot zo snel mogelijk terug te komen met mijn camera.

In 2006 lukte dat. De mensen waren vriendelijk en nieuwsgierig maar ook afstandelijk en hadden weinig zin om te poseren. Als ze toestemden dan moest het meteen ter plekke, buiten.Slechts een paar keer werd ik thuis uitgenodigd, wat ik eigenlijk voor ogen had. Zoals bij Diana en haar moeder Larissa, verscheurd door heimwee maar ambivalent omdat het in Rusland volgens haar nog slechter was..

Heel anders dan Mr. en mrs. Bukshbaum, een tevreden echtpaar dat vond dat 'America has been good to us' .

Zij laten goed zien dat het gevoel voor decorum van Russen enigszins anders is dan dat van de gemiddelde Amerikaan..

In 2015 ben ik een week teruggegaan en heb ik nog een paar portretten gemaakt maar helaas gingen een aantal afspraken niet door waardoor ik, opnieuw, het gevoel heb dat de serie nog niet klaar is..